MİLLİYETÇİLİK

ırkçılığa varmadan bir önceki durak. özellikle yaşadığımız son deprem felaketinden sonra milliyetçiliğin ırkçılığa nasıl evrildiğini hep beraber gördük, maalesef. özellikle ümit özdağ gibi siyasetçilerin ve birkaç youtuber'in başını çektiği nefret akımı sebebiyle pek çok şoke edici gelişmelerle karşılaştık. kişisel olarak da milliyetçiliğin bu kadar midemi bulandırdığı bir dönem olmamıştı muhtemelen. her şeyin milliyetçisi istemediğiniz kadar var şu ara.

bu cehaletle ne yapacağız bilmiyorum. 15-20 yıllık uzun planlar yapan genelde pozitif olan ben gerçekten çok karamsarım. bilmiyorum, belki de kendime yüklediğim misyonun başarısız olabileceği ihtimali güçlendiği için böyle.

buradan aşağısı biraz konu dışı olacak, biraz içimi dökeceğim.

birkaç gün önce aşağıdaki video denk geldi twitter'da. depremin tetiklediği ruh halinin de etkisi olsa gerek, ağır bir yalnızlık, başarısızlık ve acizlik duygusuyla beraber bir duygu patlaması yaşadım.


burada yazdığım gibi bu çocuklar ve birçok çocuk yıllarca işkence görüp insanlıktan çıkacak, ucubelere dönüşecekler. burada yazdığım gibi insanlığını kaybetmiş bu ucubeler çılgınca birbirleriyle çatışmaya, doğayı kalıcı olarak yok edebilmek için çalışmaya devam edecekler. ve ben büyük ihtimalle hiçbir şey yapamayacak, sadece izleyeceğim. bu oldukça ağır.

ama en azından bir çare olduğunu biliyorum(modern anarşizm). ama ne kadar ne yapabilirim emin değilim. her şeye rağmen bir çarenin var olması, bu trajedilerin bir gün bitebileceği umudu var içimde bir yerlerde ve bu da beni hayatta tutuyor, yaşamam için oldukça geçerli bir sebep veriyor.